Ο αγώνας δρόμου για την Ελπίδα Τζιρίτα από τη Μίλατο Λασιθίου, προκειμένου να σπουδάσει. Το οικονομικό αδιέξοδο και οι προσωπικές της θυσίες, προκειμένου να κυνηγήσει τα όνειρά της. Τα τελευταία χρόνια ως μαθήτρια λυκείου, η Ελπίδα Τζιρίτα από τη Μίλατο Λασιθίου ανακάλυψε τις καλλιτεχνικές της τάσεις και στις πανελλήνιες εξετάσεις εισήχθη στη Σχολή Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου.
Και στα δύσκολα, πιάνοντας το όνειρό της στην αρχή, τα κατάφερε, όμως από εκεί και μετά αρχίζουν τα δύσκολα και τώρα το 18χρονο κορίτσι θα περιμένει μήπως και γυρίσουν αλλιώς τα πράγματα και μπορέσει να παρακολουθήσει τις σπουδές της στην Πάτρα…
Οι οικονομικές δυσκολίες της οικογένειας τεράστιες και η Ελπίδα έπιασε … τον ταύρο από τα κέρατα και στηρίχτηκε στις δικές της δυνάμεις. Έφυγε για το Λονδίνο και έψαξε δουλειά για να συγκεντρώσει τα χρήματα των σπουδών της, όμως γύρισε άπρακτη στην Κρήτη και θα ξαναπροσπαθήσει μια άλλη στιγμή, μήπως και μπορέσει να πετύχει το στόχο της.
Γι’ αυτή την περιπέτεια η ίδια λέει:
“Πέτυχα στη σχολή που ήθελα και αυτή τη σχολή την είχα σε πρώτη προτεραιότητα. Ανταμείφθηκαν οι κόποι μου! Άρχισα, λοιπόν, να το κουβεντιάζω με τους γονείς μου και από τις συζητήσεις που κάναμε κατάλαβα ότι ίσως φέτος, λόγω των οικονομικών δυσκολιών που έχουμε ως οικογένεια, να μη μπορέσω να σπουδάσω. Τα έξοδα είναι πολλά και δεν υπήρχε η δυνατότητα να καλυφθούν. Αποφάσισα, λοιπόν, να βρω μια δουλειά και έτσι να συγκεντρώσω τα χρήματα και να σπουδάσω…”.
Αρχικά, βρήκε μια δουλειά σε καφετέρια στην πόλη του Ρεθύμνου, όμως, το ποσό που συγκέντρωσε ήταν… ψίχουλα και δεν αρκούσε για να εγκατασταθεί στην Πάτρα. Γι’ αυτό και αποφάσισε να κάνει το άλμα και να φύγει στο Λονδίνο, μετά από πρόταση φίλης της με την οποία δούλευαν στην ίδια καφετέρια του Ρεθύμνου. Εκεί, ίσως, πίστευε, να μπορούσε σε λιγότερο χρόνο να μαζέψει το ποσό των σπουδών της. Έψαξε, λοιπόν, και ξενιτεύτηκε το καλοκαίρι στο Λονδίνο, αναζητώντας μια ευκαιρία για να κάνει το όνειρό της πράξη.
“Θεώρησα ότι ήταν καλύτερα να πάω στο Λονδίνο, ίσως εκεί να έβρισκα την ευκαιρία που αναζητούσα με μεγάλη αγωνία. Πίστευα ότι αν την έβρισκα, θα μπορούσα να μαζέψω τα χρήματα και να γυρίσω για να κάνω τις σπουδές μου. Όμως δεν ήταν τόσο εύκολα τα πράγματα, όπως τα υπολόγιζα. Ήδη, είχε αρχίσει από πολύ καιρό η αναζήτηση δουλειάς και από άλλους νέους της πατρίδας μου στο Λονδίνο και αρκετοί είχαν βρει δουλειά…”
Με την άφιξή της αρχίζει ένας αγώνας δρόμου, χτυπώντας πολλές πόρτες. Όμως, όσες πόρτες χτύπησε σε καταστήματα ρουχισμού, υποδημάτων, αξεσουάρ ακόμη και Ελλήνων επαγγελματιών σε εστιατόρια, τις βρήκε κλειστές. Οι θέσεις είχαν ήδη πληρωθεί και δεν υπήρχε ζήτηση για επιπλέον προσωπικό. Και αφού δε βρήκε … φως αποφάσισε να πάρει το δρόμο της επιστροφής:
“Τι να κάνω στο Λονδίνο τώρα; Τα περιθώρια να βρω δουλειά είχαν στενέψει και ή θα έπρεπε να παραμείνω και να ψάχνω, ή θα έπρεπε να γυρίσω πάλι στη βάση μου. Τα χρήματα που είχα στην τσέπη μου ήταν λίγα και δεν επέτρεπαν να μείνω περισσότερο. Δεν αρκούσαν…”
Απογοητευμένη η Ελπίδα γύρισε στην Κρήτη και σκέφτηκε: “Νομίζω ότι η απόφαση μου ήταν κάπως βεβιασμένη και εκεί με οδήγησε η απελπισία. Ίσως να φταίει ο φόβος, η ανησυχία, το άγχος και η αβεβαιότητα που επικρατούσε, τότε, στην Ελλάδα για το μέλλον της γενιάς μου. Πήρα μια απόφαση και το ταξίδι για να βρω δουλειά στο Λονδίνο θα έπρεπε να το είχα οργανώσει διαφορετικά”.
Ωστόσο, η νεαρή φοιτήτρια δε χάνει την αισιοδοξία της. Πιστεύει σε καλύτερες μέρες και στο φως που θα έλθει, έστω και μετά τα δύσκολα μονοπάτια που πρέπει να περάσουν και πάλι οι Έλληνες και ιδιαίτερα οι νέες γενιές. Άλλωστε, το παρελθόν διδάσκει το μέλλον:
“Είμαι αισιόδοξη και αλίμονο αν η γενιά μας δεν ήταν. Μπορεί τα πράγματα να είναι δύσκολα τώρα, όμως εμείς έχουμε δυνατότητες και θα το αποδείξουμε…”.
[ Πηγή ]