Της Αγγελικής Ελ. Ροσμαράκη
Συμβαίνει κάποτε ο δρόμος των ονείρων να γίνεται οδυνηρός. Θυμάμαι την παιδιάστικη επιμονή που είχα όταν έλεγα θα κάνω αυτό, θα πάω εκεί, δίνοντας τεράστια έμφαση στον σκοπό λες και ήταν το σημαντικότερο πράγμα επί της γης . Όλη τη ζωή μου την ξόδεψα με αυτές τις πεποιθήσεις, ότι η εκπλήρωση ενός ονείρου ήταν για μένα το παν, το ευγενέστερο ιδανικό και πέρα από αυτό τίποτα άλλο δεν είχα πια να περιμένω.
Πως τα φέρνει ωστόσο κάποτε έτσι ο χρόνος και όλα αυτά που είναι στέρεα μέσα σου τοποθετημένα σαν βεβαιότητες, να φυλλορροούν με το πρώτο φύσημα του ανέμου. Και καθώς μετά από χρόνια και καιρούς βρίσκεσαι επιτέλους στην λατρεμένη γη που πόθησες και αγάπησες και που για σένα ήταν ο κόσμος όλος, το όνειρο που με τόση επιμονή και πίστη ακολούθησες, δεν ήταν παρά μια γη καμένη με έναν μισότρελο βασιλιά κι ένα παλάτι συλημένο από λογής λογής μνηστήρες καιροσκόπους.
Κι όπως θάλεγε και ο ποιητής, αυτά ήταν που είχε να σου δώσει η Ιθάκη και άλλα δεν έχει να σου δώσει πια. Κυρίως σούδωσε το ωραίο ταξίδι . Ωραίο ή άσχημο το ταξίδι ήταν μεγάλο και επικίνδυνο. Και τώρα απλά πνίγεσαι και σαν τον Οδυσσέα θέλεις να μπεις και πάλι στο πλεούμενο και να απομακρυνθείς από την αγαπημένη γη. Και μόλις δεις τις ακτές της να λιποθυμούν στον πηγαιμό για την άλλη Ιθάκη, ελεύθερα να αναπνεύσεις…